Donderdag
'Fuck You' zong ze en dat zag menig man hoogstwaarschijnlijk wel zitten. Lily Allen was in sexy tijgeroutfit naar de wei in Werchter gekomen, aanvankelijk nog met donkerblauwe legging, die ze - eenmaal alle fotografen voor het podium verdwenen - afstroopte tot een al even sexy tijgerslip. En ja, ook haar muziek mocht er best zijn, vandaar een 8/10 waard. Volgende op de affiche: Dave Matthews Band, bij ons redelijk onbekend en daardoor ook onbemind. Toch deden ze flink hun best, goed voor een 7/10 wat mij betreft, want al bij al geen echte hoogvlieger.
Laurent Garnier maakte er op de Marquee een stevige danceparty van, met de ene hit na de andere, mooi in elkaar gemixed: 8/10 voor hem. En dan, de eerste échte klepper van het festival: Placebo! Brian Molko en de zijnen weten hoe ze een publiek naar hun hand moeten zetten. En dat deden ze ook! Met een spetterend optreden tot gevolg en een 8/10 op hun rapport.
De mannen van Oasis speelden dan weer een net iets té routineus concert, vond ik. Oké, zij waren zeker niet slecht, maar het had wat mij betreft best nog iets meer gepeperd gemogen. It's f*cking Oasis, you know! Sorry guys, 7/10. Nee, dan waren die van The Prodigy meer in vorm, amai. Wat een spektakel, wat een beats, wat een ambiance! Voor mij waren zij dé band van de avond, 9/10 voor de Firestarters!
Vrijdag
De eerste act was meteen in de roos: Just Jack is altijd goed voor een flinke portie aanstekelijke enthousiasme en funky discogrooves, goed voor een 9/10. White Lies daaropvolgend was voor mij een aangename kennismaking: 8/10. Idem trouwens voor de jongens van Elbow, ook zij krijgen van mij een 8/10.
Toegegeven: naar de optredens van The Streets en Bloc Party had ik heel erg uitgekeken. Mike Skinner bespeelde in de Marquee als geen ander het publiek (‘go to sleep!’) en stond al na enkele nummers halfnaakt op het podium (met uitzondering van z’n bermuda), terwijl Kele Okereke zeer enthousiast en vol energie tekeer ging op het hoofdpodium. Het werd dus kiezen… en niet makkelijk: 9,5/10 voor Bloc Party, 9/10 voor The Streets. (Sorry, Mike!)
Talent van eigen bodem was er ook vandaag: Arsenal bracht zowaar salsa op de Marquee-weide: 8/10 voor hen. En dan: The Killers, goed voor een stevige 8,5/10! De mannen van Coldplay tenslotte wisten mij niet zozeer te bekoren. Het eerste deel van hun concert was gewoon te rustig (lees: te zagerig) en viel tot 4x toe stil. De rest van het publiek wisten ze blijkbaar wel te bekoren, mij dus niet: ‘slechts’ een 7/10 voor Chris Martin & co.
Zaterdag
Een nieuwe dag, een nieuw begin, die de mannen van Triggerfinger meteen stevig inzetten met hun vette rock: 7,5/10. Die van Social Distortion deden er nog een schepje bovenop: 8/10. Rock’n roll, baby!
En dan was het tijd voor de comeback van Limp Bizkit: loeihard, met veel bravoure, maar… ietwat over datum, wat mij betreft: 6/10. Nee, dan was Franz Ferdinand een pak beter, de wei werd in no time omgetoverd tot een grote dansvloer. Feestje! 8/10 voor Schotland.
Nick Cave And The Bad Seeds mogen dan van een intussen aanzienlijke leeftijd zijn, deze opa’s weten wat rocken is: 9/10 en dus allesbehalve versleten! Idem voor Kings Of Leon, al zitten zij nog in de fleur van hun leven: 8/10. En Grace Jones? Die kwam 40 minuten te laat opdagen, verkleedde zich meer dan dat ze zong en liet meermaals de microfoon aanstaan achter de bühne met hilarische taferelen tot gevolg (‘I can’t see no shit here’ en ‘I’m thursty, score me anything!’). Muzikaal onthoud ik hier niet veel van, wél dat een 61-jarige in feite niet in string op het podium hoort. Maar wat een benen! 6/10 voor deze diva.
Zondag
De opener van de laatste dag, Metro Station, mocht er best zijn: 7,5/10. Wat daarop volgde was weer andere shit: Mastodon, 5/10. Kon het nog luider? Seasick Steve had de boodschap begrepen, deze mensen zijn moe na 3 dagen feesten, tijd voor een portie onvervalste blues. En ja, deze immer sympathieke ex-landloper overtuigde: 9/10!
The Mars Volta had duidelijk niet goed opgelet en gaf er weer veel te luid een lap op: 6/10 en… een stevige regenbui op hun dak! Gelukkig scheen alweer de zon toen Black Eyed Peas in alle cool het podium opkwamen. En ja, zij hadden zin in een feestje: 9/10.
Kaiser Chiefs waren de volgenden aan de beurt en scoorden vooral met hun meezinghits: ‘Ruby-Ruby-Ruby’… en 8/10 op hun boterham. Afsluiters van dienst, Metallica overtuigden zoals het hoorde: hard en oerdegelijk: 9/10. Regi & Linda trokken zich hier intussen niks van aan en maakten er in de Marquee hun eigen feestje van. Jawel, Milk Inc. had succes op de wei, goed voor een verdiende 8,5/10.
Natuurlijk stonden er nog een pak meer groepen op de affiche, maar een mens kan nu eenmaal niet overal tegelijk zijn, of course...
FESTIVALSCORE: 7,8/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten